نوشته ای از: سید مصباح
تیم ملی فوتبال زیر سن 23 سال افغانستان در رقابت های مقدماتی المپیک
ریودوژانیروی برازیل در یک گروه سخت با تیم های عربستان، ایران، فلسطین و
نیپال همگروه بود و با کسب چهار امتیاز به حضور خود در این رقابت ها پایان
داد.
ملی پوشان امید افغانستان، رقابت ها را با شکست برابر فلسطین آغاز کردند،
نیپال را با دو گول شکست دادند، عربستان را به دردسر انداخته و یک تساوی
ارزشمند از این تیم گرفتند و در نهایت در دیدار مقابل ایران هم طعم تلخ
شکست را چشیدند.
تیم امید افغانستان در این رقابت ها، بدون در نظرگرفتن نتیجه دیدار با
ایران، نمایش های درخشانی از خود به نمایش گذاشت و امیدهای زیادی را در نزد
مردم برای آینده ملی فوتبال کشور به میان آورد.
در دیدار با فلسطین علی رغم کسب نتیجه شکست، افغانستان حاکم مطلق توپ و
میدان بود به گونه ای که ارسال ضربان کرنر و البته درصد بالای مالکیت توپ،
به خوبی نشان دهنده این قضیه بوده است.
نیپال دومین حریف افغانستان، که کلا برای این دیدار حرفی برای گفتن نداشت و
به راحتی مغلوب افغانستان شد، عربستان هم در روزی که حتی تعداد شوت های به
سمت دروازه بازیکنان افغانستان، بیشتر از این تیم بود، به دردسر بزرگی
افتاد و در مقابل کشورمان، تنها به یک تساوی بدون گول بسنده کرد.
دیدار با ایران اما دیداری متفاوت بود، نه این که بخواهیم سایر کشورهای
حاضر در این گروه من جمله عربستان را زیر سوال ببریم، لیکن سطح توقعات مردم
آن هم با در نظرداشت امکانات موجود در فوتبال دو کشور، بیش از اندازه بود و
به نوعی در توان تیم ملی فوتبال امید افغانستان، اغراق و بزرگ نمایی شده
بود.
اولا که مسئولین فدراسیون فوتبال، برنامه ریزی دقیقی برای تیم امید نداشتند
و مسایلی چون عدم برگزاری بازی های دوستانه با تیم های قدرتمند منطقه و
البته آغاز دیرهنگام تمرینات آماده سازی، نشانی خوب بر این ادعا هستند.
دیگر دلیل شکست سنگین افغانستان مقابل تیم ایران، همین اغراق بیش از حد در
توانایی های تیم ملی و بالابودن میزان توقعات از بازیکنان بوده است.
جوی که در طول چند روز گذشته و به خصوص بعد از بازی های درخشان مقابل نیپال
و عربستان در میان عامه مردم به وجود آمده بود، به نوعی به ضرر و تاوان
فوتبال ملی افغانستان تمام شد، بازیکنان کشور در مقابل هجمه ای که توقعات
غیرمعقول قرار گرفتند و در نهایت نیز نتوانستند که حتی خودشان باشند.
پس مردم با توقعات بسیار بالا، یکی از دلایل اصلی عدم موفقیت تیم ملی امید
افغانستان در دیدار مقابل ایران بودند.
در کنار این مسئله، بر خلاف سایر تیم های حاضر در این گروه که حداقل یک
بازی را به استراحت پرداخته بودند، ملی پوشان جوان کشور که اتفاقا اولین
تجربیات حضور در رقابت های بین المللی را پشت سر می گذاشتند، به صورت
متناوب و بدون وقفه در میدان رقابت حاضر می شدند که البته به دلیل قرعه بدی
بود که نصیب کشور شد، لیکن همین خسته گی بیش از حد سه بازی دوستانه در
فاصله زمانی شش روز، در دیدار چهارم مقابل ایران، تاثیرات منفی خود را به
راحتی نشان داد.
در این میان البته کادر فنی تیم ملی امید افغانستان هم نتوانسته بود که چه
از نظر روحی و چه از نظر فیزیکی، اولا برای فهماندن میزان تفاوت های موجود
در فوتبال دو کشور و البته توقعات افراطی مردم و از مرحله دوم برای رفع
خسته گی ناشی از سه دیدار سنگین گذشته، کار خاصی انجام دهد.
در سوی دیگر، حضور همزمان 80 هزار تماشاگر افغانستان در ورزشگاه آزادی که
در سال های اخیر، حتی برای فوتبالیست های ایران هم، غریب بوده، کار دست تیم
افغانستان داد و جوانان امید کشور نتوانستند از جو حاکم بر ورزشگاه که
البته به نفع آنها بود، خارج شده و بازی خود را به نمایش بگذارند.
امیدهای فوتبال افغانستان در این دیدار نیز، هر بار که توانستند بر از زیر
فشار احساسات و جو ناشی از توقعات بیش از حد، خارج شوند، نمایش های قابل
قبولی ارایه می دادند، اما به هر روی فوتبال افغانستان کجا و سایر کشورهای
قدرتمند آسیایی کجا؟
بدون شک، سنگینی این شکست برای هیچ یک از مردم افغانستان قابل تحمل نیست،
اما نباید فراموش کنیم که مردم به گونه ای ولو غیرمستقیم، از مسئولین اصلی
تحیمل این شکست هستند، آن هم با توقعات فراتر از توانایی ها.
البته در این میان، هرگز نمی توان از حضور پرشمار تماشاگران افغانستان در
ایران، برای حمایت از فوتبالیست های امید کشور به راحتی گذشت، یار دوازدهم
افغانستان(در دنیا از هواداران و تماشاگران به عنوان یار دوازدهم یاد می
شود) هرچه داشتند بروز دادند و به زیبایی هرچه تمام تر، در روزهایی که حتی
تیم ملی فوتبال ایران، به سختی 20 هزار تماشاگر را به ورزشگاه می کشاند، با
حضوری 80 هزار نفری، آنگونه که رسانه های ایرانی عنوان داشته اند، «حماسه
آفرینی» کردند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر