یادداشت کوچکی به دوستداران ورزش افغانستان!
تیم فوتبال المپیکی افغانستان تنها تیمی بود که قبل از اشتراک در مسابقات هیچ اردوگاه تمرینی نداشت. به حیث یک تیم، ما تنها یک جلسه تمرینی قبل از اولین مسابقه خود داشتیم.
ما هم چنین تنها تیمی بودیم که ماساژر نداشت. ما تنها تیمی بودیم که لوازم درست ورزشی مثل پیراهن، شورت و جوراب نداشتیم. هر تیم دیگر لباس معین در زمان تمرین داشت. افغانستان تنها کشوری بود که در مراسم افتتاحیه برای کشور میزبان یک تحفه نداشت.
عمده ترین دلیلی که ما رشد نمی کنیم این است که مربیان بهترین بازیکنان را به تیم دعوت نمی کنند. مقامات فدراسیون هم چنین در جستجوی بهترین بازیکنان افغان نیز نمی باشند. در میان 22 بازیکن و مقامی که با ما بودند، ده تنها آنها یا جزء هیات بودند یا بازیکنانی بودند که صرفاً برای تفریح به اینجا آمده بودند و نه انجام وظیفه ای که به آنها سپرده شده بود. دلایل دیگری نیز هستند که به دلیل کمبود وقت همه آنها را اینجا نمی نویسم.
تیم افغانستان یک تیم غیر حرفوی دیده می شود و به همین سبب، احترام لازم از سوی مقامات المپیک و فیفا، داوران و تیم های حریف به آن نمی شود. قبل از شروع مسابقات، کمیته المپیک و و فدراسیون فوتبال بر سر اینکه چه کسی مسئول تیم هست با هم جنگ کردند. در نهایت، هر دو نهاد نشان دادند که پروای تیم افغانستان را ندارند. چیزی که این دو نهاد نمی دانند این است که به خاطر رفتار غیر حرفه ای آنها، جهان ورزش نه تنها به آنها می خندد، بلکه به تمام افغانستان می خندد.
ما بازیکنان همه کوشش خود را کردیم تا به این مشکلات فائق آییم. اما در نهایت ما آنقدر ناراحت بودیم که نمی توانستیم بر ورزش تمرکز کنیم. تیم ملی فوتبال توانایی دستیابی به اهداف بالاتری دارد، اما مشکلاتی بر سر راه مان است و ما نمی توانیم به پیش برویم.
ما ضرورت به کارمندان مدیر و حرفه ای داریم و هم چنین نیاز به مربیان حرفه ای که توانایی این را داشته باشند که این مشکلات را رفع کنند و در مورد هر چیز اعتنا نمایند.
از تمام دوستداران به خاطر وقت و حمایت شان تشکر و ابراز سپاس می کنم. امیدوارم ان شاء الله در آینده همه چیز خوب شود.
بر گرفته از صفحه جلال الدین شریعتیار در فیسبوک
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر