دومین فصل مسابقات برتر افغانستان در حالی پایان یافت که انتظار و امید از این مسابقات در سطح بالایی قرار دارد.
بزرگترین تفاوت میان فصل اول و فصل دوم مسابقات برتر نحوه انتخاب بازیکنان است. در فصل اول، بازیکنان به وسیله روش های غیر متعارف انتخاب شدند، در حالی که در فصل دوم بعد از اینکه تیم های ولایات در زونهای مختلف با هم مسابقه دادند، بهترین بازیکنان توسط هیات فدراسیون فوتبال انتخاب شدند. در حالی که انتقاداتی وجود داشت که در این روند نیز یک تعداد بازیکنان واسطه دار انتخاب شده اند، اما این نحوه انتخاب بر عملکرد تیم ها تاثیر مستقیم گذاشته بود و کیفیت مسابقات امسال به وضوح نسبت به سال گذشته بالاتر بود.
به نسبت سال گذشته امسال یک تعداد تیم ها بهتر بازی می کردند. شاهین آسمایی، عقابان هندوکش، موجهای آمو و اباسین سپی عملکرد به مراتب بهتری نسبت به سال گذشته داشتند. در ترکیب این تیم ها هم بازیکنان بهتری قرار داشت و هم مربیان باتجربه تری در خدمت این تیم ها قرار داده شده بود.
گذشته از این، تفاوت زیادی در انجام مسابقات نیامده بود. اما سازمان دهی مسابقات به نسبت سال گذشته ضعیف تر بود. سال گذشته بازیکنان در هوتل های مناسب اقامت داشتند، اما امسال در یک خانه زندگی می کردند که تسهیلات زیادی نداشت و وعده غذایی هم که برای بازیکنان و مربیان داده می شد انتظارات یک ورزشکار را بر آورده نمی توانست. بر علاوه، برای بازیکنان تسهیلات صحی درست وجود نداشت. در جریان مسابقات یک تعداد بازیکنان تیم های مختلف مصدوم شدند، اما برای تداوی باید به شفاخانه چهارصد بستر می رفتند. این در حالی است که این شفاخانه دولتی است و مخارج ادویه و آزمایشات را باید خود بازیکنان می پرداختند. این نکته ای است که باشگاهایی که این بازیکنان در آنجا بازی می کنند به حیث یک انتقاد بزرگ مطرح می نمایند.
نحوه رنگ لباس بازیکنان، داشتن تنها یک جوره لباس و نبود محل کافی برای تمرین همه تیم ها از نکات مهم دیگری بود که در این فصل حل نشد.
نحوه نشر مسابقات به طور زنده نسبت به سال گذشته از کیفیت بهتری برخوردار بود، اما در اوایل مسابقات گزارش مسابقات به شکل درست صورت نمی گرفت.
داوری در مسابقات امسال یک موضوع جنجالی بود. یک تعداد داوران به حمایت از تیم های مشخص متهم شدند و بعضی اقدامات غیر ورزشی بازیکنان از سوی داوران مورد چشم پوشی قرار گرفت.
مداخله و تهدید بازیکنان از سوی مقامات فدراسیون نیز در این فصل به میان آمد. رئیس فدراسیون فوتبال نیز در جریان مسابقات یکی از مربیان تیم ها را اخراج کرد.
یکی از مسابقات نیز نیمه تمام ماند و بازیکنان یکی از تیم ها به سبب اعتراض به داوری حاضر نشدند تا مسابقه را به پایان رسانند. بازیکنان و مربی این تیم محروم شدند. در همین مسابقه حمله فزیکی بالای داور نیز شد، اما جالب اینکه در مسابقه دیگر که عمل مشابقه از سوی یک بازیکن سر زد، مجازات سبک تری در نظر گرفته شد.
تیم های مسابقات برتر در بعضی فعالیت های اجتماعی نیز سهم گرفتند. بازیکنان پیام های صلح، انتخابات و مبارزه با پولیو را نیز تبلیغ نمودند و با حضور در بعضی مکاتب، با شاگردان مکتب فوتبال نمودند.
به نسبت سال گذشته، تعداد تماشاچیان حاضر در ورزشگاه به مراتب کمتر بود. به جز بازی نهایی، در سایر بازیها ظرفیت ورزشگاه پر نشد. گران بودن تکت ها در اوایل و حواشی مربوط به عملکرد داوران و مقامات تاثیر مستقیمی بر انگیزه مردم برای ورود به ورزشگاه شده بود.
با اینکه نکات مثبت و منفی متعدد وجود داشت، اما به یقین نکته بزرگی که باید به آن اشاره کرد لیگ نبودن این مسابقات بود. تمام مسابقات 9 هفته طول کشید و چهار تیمی که در مرحله گروهی حذف شدند، هر کدام تنها 3 بازی انجام داند. لیگ نبودن این مسابقات باعث شد تا فوتبالنامه از استفاده کلمه "لیگ" به این مسابقات صرفنظر کند و در عوض اصطلاح "مسابقات برتر افغانستان" را یاد آوری نماید.
مسابقات برتر با تمام چالش های که وجود دارد، قدم درست در جهت درست است. بودن این مسابقات از نبودن آنها خیلی مهمتر است. با اینکه این مسابقات لیگ نیست و یک تورنمنت هست، اما می تواند زمینه ایجاد یک لیگ ملی را در آینده فراهم سازد. مهم این است که فدراسیون فوتبال هر فصل را به شکل درست ارزیابی کرده و تغییرات مثبتی در فصل های آینده به میان آورد.
نکاتی که در بالا ذکر شد و آینده این مسابقات در مجموعه ای از مطالب به شکل تدریجی از فوتبالنامه به نشر خواهد رسید.
دوستان و علاقه مندانی که می خواهند مطلبی در این مورد یا هر مورد دیگر مربوط به فوتبال افغانستان داشته باشند می توانند با من به تماس شده تا زمینه نشر مطلبشان با ذکر نام یا بدون ذکر نام مهیا شود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر