فصل سوم "لیگ برتر"، فصل افول؟

وقتی دو سال پیش فکر ایجاد لیگ برتر افغانستان به میان آمد، فوتبال دوستان کشور خیلی خوشحال شدند. همه از اینکه برای اولین بار افغانستان دارای یک لیگ سرتاسری می شود، خرسند و امیدوار بودند. فصل اول بیشتر به نمایش تلویزیونی می ماند، ولی باز هم کسی دلسرد نشد، و حتی یک عده استدلال کردند که برای معرفی فوتبال به خانه های مردم، باید به شکل گسترده از تلویزیون استفاده کرد. 

فصل دوم نوید بهتری داشت. بر خلاف دور اول که بازیکنان با روش های غیر متعارف و حتی توسط رای مردم انتخاب می شدند، این بار بازیکنان مجبور بودند در مسابقات انتخابی اشتراک کنند. هیات فدراسیون فوتبال نیز بازیکنان را از بین تیم های اشتراک کننده انتخاب می کرد. 

با خاتمه یافتن فصل دوم، همه امیدها به فصل سوم دوخته شده است. انتظار این است که تغییر مثبتی در موضوعات ذیل دیده شود:

اول: آیا واقعاً این مسابقات به شکل لیگ برگزار خواهد شد یا به شکل تورنمنت باقی خواهد ماند. 

دوم: آیا مدت این مسابقات از دو ماه افزایش خواهد یافت. 

سوم: آیا تیم های که تنها برای مدت دو ماه تشکیل می یابند، چه وقت به یک نهاد حقوقی به نام "باشگاه" تبدیل خواهند شد. 

به نظر می رسد، هیچ کدام این سه سوال اساسی پاسخ مثبت ندارد. در فصل سوم، ما شاهد لیگ نیستیم و مسابقات به شکل لیگ برگزار نخواهد شد. در ضمن مدت مسابقات کم و بیش همان دو ماه است و تیم ها نیز بعد از ختم مسابقات از میان می روند و به اصطلاح کودکان "نخود نخود، هر که رود خانه خود". 

نیاوردن تغییرات مثبت در فصل سوم می تواند اثرات منفی خود را روی فوتبال کشور به جای بگذارد. 

اولین اثر منفی این است که فوتبال باشگاهی در کشور خیلی ضعیف می گردد. فدراسیون فوتبال نشان داده است که هیچ گونه اهمیتی به باشگاه ها نمی دهد و تمام تمرکزش بر مسابقات برتر است. به عنوان مثال، با اینکه لیگ کابل، قندهار، هرات و چند شهر دیگر هفته هاست آغاز یافته، فدراسیون فوتبال در این مورد هیچ ابراز نظر نکرده و یک خبر خشک و خالی هم از فدراسیون فوتبال به بیروز درز نمی کند. 

از زمانی که مسابقات برتر آغاز شده است، نه مالکین باشگاه ها علاقه ای به سرمایه گذاری روی باشگاه شان دارند و نه هم مربیان و بازیکنان این تیم ها توجه لازم را به مسابقات باشگاهی خود دارند. 

کارشناسان فوتبال هم چنین به این نظر هستند که سطح کیفی مسابقات باشگاهی در کشور خیلی پایین آمده و مثال عمده آن لیگ کابل هست. دلیل عمده پایین آمدن سطح کیفی بازی در این است که بازیکنان به مسابقات برتر چشم دوخته اند و مالکین باشگاه ها نیز سرمایه گذاری لازم را به مانند گذشته روی باشگاه های خود انجام نمی دهند.

در اقدامی حیرت انگیز، مسئولین برگزاری مسابقات برتر تصمیم گرفته اند در فصل سوم از مربیان تاجیکی استفاده کنند. برنامه این است که هر تیم یک مربی تاجیکی خواهد داشت و مربیان داخلی به حیث کمک مربی با او همکاری می نمایند. 

این تصمیم مستقیماً روی روحیه مربیان داخلی تاثیر منفی می گذارد. تاثیر چنین اقدامی روی فوتبال افغانستان خیلی کوتاه مدت است. مربیان تاجیک نه از فوتبال افغانستان آشنایی دارند و نه هم مربیان تاجیک در آن سطحی هستند که بتوانند تاثیرات مثبتی بر فوتبال افغانستان ایجاد کنند. در واقع هر مربی خارجی هم که می آمد در مدت دو ماه کاری را از پیش برده نمی توانست. به نظر می رسد آوردن مربیان تاجیک بیشتر هدف تجارتی و رسانه ای دارد تا هدف تقویت کیفی مسابقات باشد.

با اینکه سطح دانش و تجربه مربیان داخلی پایین است، اما بهتر است روی آنها سرمایه گذاری شود تا فوتبال باشگاهی رشد پایدار داشته باشد.

فدراسیون فوتبال افغانستان و موبی گروپ کورسهای مربیگری را از سال گذشته با همکاری فدراسیون فوتبال انگلستان روی دست گرفتند و امسال نیز این کورسها را برگزار کردند. این دقیقاً چیزی است که فوتبال کشور نیاز دارد و نه وارد کردن ظرفیت مربیگری از یک کشور دیگر برای یک مدت کوتاه.

سال گذشته، چوکی های ورزشگاه خالی از تماشاچی بود. انتظار می رود اگر روند سال گذشته ادامه پیدا کند، حضور تماشاچیان در ورزشگاه فدراسیون فوتبال باز هم کمتر باشد. مردم افغانستان فوتبال کشورهای دیگر را دنبال می کنند و معیارها را می دانند و هر سال بیشتر از گذشته از فوتبال افغانستان انتظار دارند. اگر فدراسیون فوتبال افغانستان نتواند انتظارات مردم را بر آورده سازد، فوتبال کشور را به سوی بربادی سوق می دهد. 

فدراسیون فوتبال باید تصمیم بگیرد که یا یک لیگ واقعی سرتاسری ایجاد کند و اگر این امر میسر نبود، نباید با تصمیم های عجولانه وجهه باشگاه های موجوده در کشور را نیز خراب نماید.